“… ความรักของฉันจะเปรียบด้วยสีดอกไม้ไร ๆ ไม่ได้ เพราะว่าฉันได้ยินกล่าวกันว่า ความรักที่แท้จริง ไม่ใช่สีแดง ย่อมมีสีดำดั่งสีนิลเหมือนดั่งสีศอพระศิวะ เมื่อทรงดื่มพิษร้ายเพื่อรักษาโลกไว้ให้พ้นภัย ความรักแท้จริงต้องสามารถต้านทานพิษแห่งชีวิต และต้องเต็มใจยอมลิ้มรสที่ขมขื่นที่สุด เพื่อเสียสละให้ผู้ที่เรารักคงชีพอยู่ และเพราะความขมขื่นที่สุดนี้ ความรักย่อมเต็มใจเลือกเอาสีนิลคือความขมขื่นไว้ ดีกว่าจะเลือกเอาสีอื่น คือมุ่งแต่จะหาความบันเทิงสุขอย่างเดียว …”
กามนิต บทที่ ๖
เสฐียรโกเศศ–นาคะประทีป แปล
หนังเรื่อง He loves me, he loves me not (À la folie… pas du tout) ที่ดูเมื่อวานเย็น เป็นหนังอีกเรื่องที่จัดอยู่ในประเภท “ห้ามเล่า” ถึงแม้ว่าเนื้อเรื่องจะไม่ได้พิสดารพันลึกจนกระทั่งคาดเดาไม่ได้ แต่ต้องยอมรับว่าบทสรุปของหนังเรื่องนี้ ทำให้ผมต้องหันกลับมามองหนังเรื่อง Le Fabuleux destin d’Amélie Poulain (หนังเรื่องหนึ่งในดวงใจ) ในมุมมองใหม่ ซึ่งให้ความรู้สึกพิกล ๆ อยู่ไม่น้อยทีเดียว อย่างไรก็ตาม สำหรับผม แค่ได้เห็นสาวน้อย ออเดรย์ โตตู โลดแล่นอยู่บนจอ ก็ถือว่าคุ้มค่าตั๋วแล้ว แนะนำสำหรับผู้ที่ชื่นชอบโตตู และ อะเมลี ปูแลง โดยเฉพาะครับ (จะได้เข้าถึงความรู้สึกพิกล ๆ แบบผมได้เต็มที่ อิอิ) อ้อ หนังเรื่องนี้มีความรู้ใหม่ (สำหรับผม) ด้วย แต่เนื่องจากเกรงว่าจะเป็นการเผยเนื้อเรื่องมากเกินไป เลยขอทำเป็น link ดีกว่า
วันนี้ได้ฤกษ์เข้าไปป้วนเปี้ยนอยู่ที่ #tlwg อยู่พักใหญ่ หลังจากลองชิมลางแว้บ ๆ มาหลายวัน ได้คุยกับคุณ Noi, คุณ MrChoke แต่ส่วนใหญ่ห้องจะอยู่ในโหมดที่คุณ Noi เรียกว่า โหมดเจ็บคอ เข้าใจว่าเพราะยังไม่ใช่ช่วงไพรม์ไทม์ แถมยังเป็นเวลาทำงานของหลาย ๆ คน (รวมทั้งผมด้วย อิอิ)
สุดท้ายนี้ ขอแสดงความยินดีกับคุณ Noi ที่เป็นคนแรกที่แปะ comment ไว้ที่นี่ (เข้าใจว่าจะเป้นคนแรกที่เข้ามาเยี่ยมชมที่นี่ด้วย) แฟ้มบุคคลขอปรบมือให้ และขอมอบรางวัลเป็น link แรกทางซ้ายมือครับ 🙂
อืม ผมมาลองตรองดูแล้ว .. บางทีแต่ละคนอาจจะไม่ได้อยู่ในโหมดเจ็บคอก็ได้นะครับ แต่อาจจะอยู่ในโหมด ลักหลับ ต่างหาก (แอบหลับนั่นแหละครับ อย่าคิดลามกเชียว แหะๆ)
ตามมาจากบล็อกคุณหน่อย อิๆ
(เริ่มมีที่ซ่องสุมแห่งใหม่ เอ๊ะหรือจะให้เป็นที่ตากอากาศดีนะ อิอิ) 🙂
น่าน แต่ละคน อิอิ
ขอบคุณที่มาเยี่ยมนะครับ 😀